Psychoterapia indywidualna dzieci i młodzieży
🧩 Jak wygląda proces psychoterapii dziecka i nastolatka
Podjęcie psychoterapii poprzedzone jest konsultacjami z rodzicami oraz dzieckiem.
Celem tych spotkań jest zrozumienie sytuacji dziecka i rodziny, diagnoza funkcjonowania emocjonalnego oraz wybór najbardziej adekwatnej formy pomocy.
Psychoterapia indywidualna dziecka lub nastolatka rozpoczyna się po zakończeniu procesu konsultacji.
Zazwyczaj obejmuje on:
spotkanie psychoterapeuty z rodzicami,
1–2 sesje dziecka z terapeutą,
sesję podsumowującą z rodzicami.
Na tym etapie wspólnie ustalane są cele terapii, zasady współpracy oraz forma kontaktu z rodzicami. Często proces ten kończy się podpisaniem kontraktu terapeutycznego.
🌱 Przebieg sesji terapeutycznych
Podczas sesji psychoterapeutycznej dziecko lub nastolatek spotyka się sam z terapeutą – rodzic oczekuje w poczekalni (inaczej jest w przypadku terapii rodzinnej, gdzie uczestniczy cała rodzina).
W przypadku młodszych dzieci pomiędzy sesjami terapeutycznymi odbywają się spotkania z rodzicami – najczęściej raz na 1–2 miesiące. Przy pracy z nastolatkami są one rzadsze, zależnie od potrzeb i ustaleń.
Psychoterapia ma charakter regularny – sesje odbywają się zazwyczaj raz w tygodniu o stałej porze.
🎨 Jak wygląda praca podczas sesji
Dziecko pracuje poprzez zabawę, rozmowę i doświadczanie relacji z terapeutą.
Psychoterapeuta wspiera dziecko w:
rozumieniu emocji, zachowań i trudności,
wzmacnianiu odwagi i poczucia własnej wartości,
budowaniu relacji z rówieśnikami,
odnajdywaniu poczucia bezpieczeństwa i spokoju.
W przypadku nastolatków sesje mają bardziej refleksyjny charakter – to przestrzeń do rozmowy, rozumienia siebie i nauki regulacji emocji.
🤝 Współpraca z rodzicami
Rodzice są ważną częścią procesu terapeutycznego.
Podczas indywidualnych sesji z terapeutą omawiane są mechanizmy powodujące trudności dziecka, wzorce relacyjne oraz sposoby wspierania dziecka w codziennych wyzwaniach.
Psychoterapeuta dzieli się swoimi obserwacjami, pomaga rodzicom lepiej rozumieć emocje dziecka i wspólnie szukać rozwiązań dopasowanych do potrzeb rodziny oraz możliwości dziecka.
💡 Cel psychoterapii
Celem psychoterapii dzieci i młodzieży jest wzmocnienie emocjonalne, rozwój zdolności do kontaktu i samoregulacji, a także poprawa relacji rodzinnych.
To proces, który pomaga dziecku lepiej rozumieć siebie i swoje emocje, a rodzicom – odnaleźć nowe sposoby wspierania swojego dziecka.

Psychoterapia dzieci i młodzieży
Dodatkowe informacje
W przypadku nastolatków poniżej 16 r.ż. psycholog prowadzący zawsze prosi o zgodę na rozmowę z opiekunami. Często bywa tak, że gdy mówimy z rodzicami o sprawach związanych z nastolatkiem, On sam jest obecny podczas takiej rozmowy.
Młodzież powyżej 16 r.ż. raczej sama decyduje o intensywności udziału rodziców w terapii i ewentualnych spotkaniach (jeśli psycholog takie zaleca). W przypadku młodzieży ważne jest ich poczucie bezpieczeństwa, wysoki poziom komfortu dialogu a także zaufania wobec terapeuty. Ujawnienie wiadomości objętych tajemnicą zawodową może nastąpić jedynie wtedy, gdy poważnie zagrożone jest bezpieczeństwo klienta lub innych osób.
W przypadku dzieci nie zawsze jest konieczna długoterminowa terapia. Czasami wystarczy kilka spotkań, które pomogą dziecku przełamać trudności. Ważna jest również rola rodzica, który jest bardzo ważną częścią świata dziecka. Zachęcamy często rodziców do wspólnej pracy nad trudnościami dziecka i wsparcia go. Powoduje to wzrost motywacji u dziecka oraz zacieśnia więź z rodzicem. Bywa też tak, że wystarczy kilka konsultacji rodzicielskich, które wzmocnią umiejętności wychowawcze rodziców. Tym samym będą Państwo wiedzieli jak reagować na zachowania dziecka, które chcemy wyeliminować, by służyły jego rozwojowi i pokonywaniu problemu.
Oferujemy pomoc w trudnościach, takich jak:
- Lęk (lęk separacyjny, lęk społeczny, mutyzm wybiórczy)
- Depresja
- Nerwica, zaburzenia typu nerwicowego i pod postacią psychosomatyczną
- Fobia
- Zaburzenia nastroju (afektywne i dwubiegunowe)
- Zaburzenia obsesyjno – kompulsywne
- Zaburzenia odżywiania (bulimia, anoreksja, ortoreksja)
- Zaburzenia adaptacyjne
- Zaburzenia zachowania
- Zaburzenia emocjonalne
- Zachowania opozycyjno-buntownicze
- Zachowania autoagresywne (samookaleczanie się, próby samobójcze)
- Zachowania dysforyczne (dysforia polega na wyolbrzymianiu pewnych sytuacji oraz innych bodźców, co powoduje reakcje nieadekwatne – gniewne, złość, rozżalenie, żal, zniechęcenie lub wręcz agresję)
- Zespół Aspergera
- Autyzm
- ADHD, nadpobudliwość psychoruchowa
- Zaniżona samoocena
- Tiki
- Jąkanie
- Urazy psychiczne (np. śmierć bliskiej osoby, rozwód rodziców)
- Trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami
- Rywalizacja w rodzeństwie
- Nieśmiałość
- Agresja, gniewność, złość
- Trudność w funkcjonowaniu w przedszkolu i szkole, częste wagary, ucieczki z domu lub szkoły
- Moczenie nocne, zanieczyszczanie się kałem
